Zwycięstwo

Szkolny Konkurs Jednego Wiersza „POECI NA START” rozstrzygnięty !
Z ogromną przyjemnością informujemy, że w środę, 13 kwietnia 2016 r. w Bibliotece Szkolnej odbyło się
uroczyste ogłoszenie wyników 1. edycji Szkolnego Konkursu Jednego Wiersza „POECI NA START”.
Podsumowania Konkursu dokonała przewodnicząca jury prof. Maria Szczepankowska – poetka i nauczycielka języka polskiego Królówki.
Prof. Szczepankowska podkreśliła emocje i niezwykłą wrażliwość wszystkich uczestników Konkursu oraz fakt jak ważne i wartościowe są próby przekładania ich na język poetycki.

Odczytane zostały wiersze laureatów, a każdy z uczestników miał możliwość dowiedzieć się, jakie są mocne i słabsze strony jego(jej) twórczości i otrzymał cenne wskazówki na przyszłość.

A oto laureaci Konkursu:
1 miejsce
Oliwia Paduch (3A)
za przepiękny wiersz „W mieście, gdzie już nikt o nic nie walczy”
2 miejsce
Aleksandra Dymicka (2F)
za oryginalny w formie i artystycznie dojrzały utwór „Warszawa trzecia czterdzieści”
3 miejsce
Juliusz Janowicz (1C)
za niezwykłą wrażliwość i wiersz „Kwiat melancholijnych rozmyślań”
Wyróżnienia otrzymali:
Izabela Grzegórska 2C („Boży Świat”)
Jacek Maszkiewicz 3C („Pytanie do Wszechświata”)
Martyna Surynowicz 2E (***)
Wszystkim nagrodzonym gratulujemy!
Wszystkim uczestnikom dziękujemy!
Wszystkich zachęcamy do udziału w kolejnych edycjach konkursu!
Poeci zgodzili się na publikację swoich wierszy, co też z ogromną radością czynimy poniżej
Życzymy miłej lektury!

1 miejsce : Oliwia Paduch (3A) „W mieście, gdzie już nikt o nic nie walczy”
Została mi tylko godzina słońca
Za chwilę noc mi ją zabierze
Może coś wreszcie zrobię do końca
Może kochankowi ją złożę w ofierze
Została mi godzina słońca
Wiosenna niedziela tylko tyle posiada
Z pustą szklanką pójdę do ulicy końca
Pożyczyć trochę słońca od sąsiada
Ze szklaną w dłoni wyczekuję zaćmienia
A me oczy ślepną od światła płochliwego
Liczę cierpliwie nie rzucając cienia
Bawiąc się ze słońcem w chowanego

2 miejsce : Aleksandra Dymicka (2F) „Warszawa trzecia czterdzieści”
Piękna jest Warszawa o trzeciej czterdzieści, gdy przemykając dwubarwnych chodnikiem mijasz
wymarłą, zakurzoną ulicę, usadowioną między dwoma stadkami niewielkich blokowisk.
Piękna jest Warszawa o trzeciej czterdzieści, gdy tak idąc mija cię lekkim zygzakiem samotny,
leniwy, czerwony samochód, znikając gdzieś na migocącym w oddali skrzyżowaniu.
Piękna jest Warszawa o trzeciej czterdzieści, gdy obracasz się i widzisz na trawniku przy sąsiednim
bloku czarnego psa, niemrawo drepczącego za swym garbatym panem.
Piękna jest Warszawa o trzeciej czterdzieści, gdy wyprzedza cię wracająca z imprezy dziewczyna w
spódniczce za kolana, mimo iż na dworze prószy śnieg, a ona znika w spóźnionym, zakurzonym
autobusie.
Lecz ty możesz dalej iść przed siebie chwaląc Boga w tę rozgwieżdżoną noc o trzeciej czterdzieści
w sercu Warszawy.
I choć trzecia czterdzieści przeminie, a Ty wrócisz do domu to jednak na wieki pozostanie w twej
pamięci ten cudny obraz sylwestrowej stolicy.

3 miejsce : Juliusz Janowicz (1C) „Kwiat melancholijnych rozmyślań”
W tym świecie pełnym zmartwień
W tym świecie pełnym łez
Rutyna nas zabija
Osłabia zimny deszcz
Niewiele już zostało
A będzie jeszcze mniej
Musimy się pospieszyć
Nim spotka nas nasz cień
Pieniądze są u władzy
Marzenia giną w mgle
Wartości były ważne lecz
Co z nimi stało się?
Co stało się z człowiekiem?
I z szumem cichych wierzb?
Nic już nie zadowala
Nie koi rannych serc
Zostały tylko dzieci
Nie wiedzą co i jak
Ta piękna nieświadomość sprawia
Że czują szczęścia smak
Życie zatacza koło
Donikąd wieje wiatr
W samotni tej bezwzględnej
Kiełkuje w oku łza
Choć miłość nie umarła
To nie jest wiele jej
Tej szczerej, tej prawdziwej
Tej co przerzedzi mgłę
Samemu przebrnąć drogę
Nie lada jest to trud
Słodycze są wyjątkiem
Czymś zwykłym gorzki miód
Postęp urok prostoty zabija
Ciążą stalowe schematy
Mimo setek wyborów i ścieżek
Żyjemy ciągle na raty
Jedyną opcją uciec jest
Gdzie oczy niosą cię
Jestem pewien że istnieje miejsce
W którym nie jest aż tak źle
Bo choć róże pięknie więdną
To lepiej iść już spać
Za oknem zła siedlisko
Czy jest sens aby wstać?
A może cicho usnąć?
Nikt już nie dowie się
O uczuciach które leżą
Na samym serca dnie